28 Aralık 2017 Perşembe

İŞTE MUTLULUĞUN RESMİ...

                                               (Fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)

22 Aralık 2017 Cuma

GÜLER DUMAN RÖPORTAJI...

            

            İÇİMDE KALAN UKDE; GÜLER DUMAN RÖPORTAJI!

            Türk Halk Müziği’nin şımarmayan ve doğru bildiği yoldan emin adımlarla ilerleyen sanatçısı Güler Duman’a yıllar öncesinden bir haber yapma borcum vardı. 1984 yılında muhabir olarak başladığım Ulusal Basın Ajansı’nda (UBA) çalışırken Güler Duman’ın methini duymuştum. Şişhane’de elektrik malzemeleri toptan ticareti yapan akrabam İbrahim Çankaya ile kapı komşu sayılırlardı; aynı mahallede oturuyorlardı. Mahalle o zamanlar Şişli’ye bağlı (şimdi Kâğıthane sınırları içinde kalıyor) Gürsel Mahallesi’ydi.
             Güler Duman’ın babası Fevzi Duman eşi Hanım’la 1963 yılında, daha çocukları olmadan İstanbul’a göç ediyor. İnşaatlarda yağlı boya ustası olarak çalışıyor. Boğazlarından kıstıkları ve biriktirdikleri bir miktar parayla eşiyle Yadigâr sokakta bir gecekondu inşa ediyorlar; mutlu bir yaşam sürmeye başlıyorlar. Eşi 1967 yılında bir kız çocuğu dünyaya getiriyor, bu mutlulukları daha da perçinleniyor.
             Fevzi Duman, Aşkale’deyken önce kendi kendine kaval, sonra da bağlama çalmasını öğrenir. İstanbul’a göçtüğünde zaman buldukça bağlama çalmaya devam eder. Fevzi Duman çalıp söylerken 4 yaşındaki Güler de babasının karşısına geçip söylediği türkülere, deyişlere mırıldanarak eşlik eder.
             Güler, ilkokul ikinci sınıfa geldiğinde babasına:
      - Baba ne olur bana da öğret, diye yalvarır yakarır.
        Baba önceleri, “Kız çocuğu öğrense ne olacak!” diye yalvarıp yakarmalarına aldırış etmez. Ama her sazı eline alışında Güler’in karşısına geçip el hareketlerini izlemesine ve kendisine eşlik etmesine dayanamaz, kızının boyundan büyük bağlamayı eline verir.
    Fevzi usta, bağlama üzerinde dolaşan kızının parmaklarındaki hüneri fark eder; yaşına ve boyuna uygun bir saz alır. Hem de o zamanın parasıyla iki bin liraya…
             Fevzi usta, nota yerlerini saz üzerinde kızına tarif eder. Önce “Gelin Ayşem” türküsünü bir ay boyunca çaldırır. Daha sonra “Tren gelir hoş gelir” türküsünden sonra diğer türküleri Güler, kendi kendine çıkarmaya başlar.
            Annesi Hanım da kızındaki azmi ve beceriyi görünce ne el işi yaptırır ne de bulaşık yıkatır. Hanım teyze:
    - Yetenekli olduğunu fark etmiştim. Onun için hiçbir iş yaptırmadım. 17 yaşına geldiğinde kaset doldurma teklifine babası karşı çıktı; ‘Yaşı küçük’ dedi. Ben de babasına karşı çıktım; varsın doldursun. Küçük yaşta daha iyi kendini geliştirir, dedim.
           Çiçeği burnunda bir muhabirken böyle yetenekli bir çocuğun türkülerini ben de dinliyordum. Röportaj yapmak istediğimi İbrahim’e söylediğimde; “Fevzi Abi’yle bir görüşeyim sana haber veririm” dedi. 1984 yılının Ağustos ayının sonlarına doğru Güler Duman’ın oturduğu eve misafir olduk. Ben sordum henüz 17 yaşında olan ve kaseti piyasayı allak-bullak eden Güler Duman yanıtladı.
         - Bağlamayla nasıl tanıştın?
         - “Babam çalıp söylerken ben de babam gibi ellerimi oynatır, babamın söylediği türkülere-deyişlere eşlik ederdim. İlkokul ikinci sınıftan sonra ‘Baba ne olur bana da öğret’ diye yalvarmaya başladım. Babam önceleri bu isteğimi duymazlıktan geldi. Umursamadı…


         - Sonra?

                    “ARABESKİ SEVMEDİM”

        - “Sonra bana küçük bir saz aldı. Ama ben büyük saza özeniyordum. Babam işe gittiği zaman ondan gizli alıp çalıyordum. Bir defasında az kalsın düşürüp kırıyordum. Çok korktum; dayak yiyeceğim diye…
          Türküleri daha çok radyodan dinliyordum. Halk müziği bana daha yakın geliyordu. Çünkü sazı seviyordum. Babamdan da görüyordum. Amcam da arabesk türü çalıyordu, ama ondan etkilenmedim. Arabesk türünü sevmedim. En büyük desteğim babam oldu. Babam çalıp söylemeseydi, bu tutkum olmayacaktı. Belki de bu duruma gelemeyecektim.”
 - Türküleri radyodan mı teypten mi, televizyondan mı dinliyordun?
 - “Daha çok radyo ve televizyondan dinliyordum. Dinlediğim türküleri hiç yazmazdım.   Hele de sevdiğim türküleri dinledikten sonra rahatlıkla ve zorlanmadan ezbere söylerdim. Aradan birkaç gün geçtikten sonra unutacağımı zannettiğim zaman türküleri kâğıda yazardım.”
-  Okulda ne yapardın?
- “Ders dinlerken bile akşamdan dinlediğim müziği içimden mırıldanır, ellerim sanki bağlama çalıyormuş gibi oynardı. Bu durum bazı öğretmenlerimin dikkatini çekmişti.  Okulda ben bağlama, yanımda oturan arkadaşım da piyano çalardı. Okulun müzik salonuna birlikte gider birlikte bazı türküleri çalardık.  İlkokulda müsamerelerde de söylüyordum.
- İlk sahneye çıkışın ne zaman?
- “İlk sahneye çıkışım Mecidiyeköy’de bir düğün salonunda oldu. Babamla birlikte sahneye çıktık. Çok heyecanlandım… Babamın sahneden ayrılmasını istemedim. Babam sahneden inmeye kalkıştığında tutuyordum. Bir akrabamızın düğünüydü. Tanıdık aile dostlarının düğünü olduğu için beni yiyeceklermiş gibi bir duruma düşmüştüm. Ondan sonra konserler, düğünler derken devam ettim…

              7-8 AYDA 145 BİN ADET KASET SATIŞI

 - Liseyi ne zaman bitirdin?
- “Liseyi bu yıl (1984) bitirdim. İlk bandımı (kaset) ‘Dost Garip’i 1983 yılı Aralık ayında doldurdum. 1984 yılının Ocak ayında satışa başladı. 7-8 ayda 145 bin adet kaset satışı oldu. Bu kadar satılacağını tahmin etmiyordum. 3 bin adet, hadi en fazla 15 bin adet satış bekliyordum. Akraba, eş, dost alsın yeter diyordum. Ben de kaset firması da şaşırdı…
   Güler Duman, kaset satışının rekor düzeyde olması üzerine düğün salonlarından ve gazinolardan sahneye çıkma teklifleri alır, ancak gelen bu teklifleri kibar bir dille geri çevirir. Sebebi de daha lise öğrencisi olmasıdır…
   İkinci kasetinin de Eylül ayında çıkacağını, çalışmaların devam ettiğini söyleyen Güler Duman:
  - “İzmir’de başka bir kişinin fotoğrafı ve benim ismimle korsan kasetler yapıldığını öğrendim. İkinci kasetim birinciye göre daha iyi olacak. Çünkü her yörenin türkülerini ve deyişlerini söyledim. Ha bir de korsanlar haberim olmadan konser afişleri bastırıp asıyor, biletler dağıtıyorlar.”
          Güler Duman’a en çok kasetinin hangi ilde ilgi gördüğünü de sordum:
   - Kasetlerim en çok İstanbul, Sivas, Erzurum ve Ankara’da satılmış. İlk basıldığında 3 bin kaset 3 gün içerisinde bitiyor. 
   - Başka önemli teklifler var mı?
   - “TRT imtihanlarına katılmam için teklif geldi. Halk Müziği sanatçısı Ali Gürlü tarafından.. Ama ben kadrolu olmak istemiyorum.
Bir yıl sonra Kadıköy Reks Düğün Salonu’nda düğünüm oldu. Güler Duman bu düğünüme sazı ve sözüyle katıldı. Davetlilere hoşça vakit geçirtti. Ama ben annesi öldüğünde bir baş sağlığı bile dileyemedim…
    Güler Duman’la bu röportajı 1984 yılında yapmış, haberini de hazırlamış UBA aracılığıyla gazetelere ulaştırmak istemiştim, ama ajansın Ankara’daki Genel Müdürlüğü bu haberi yayınlamamıştı. Sebebini sorduğumda ise “Magazin haberlerini ajans olarak yayınlayamıyoruz” demişlerdi.       
(Yazı: Süleyman Boyoğlu)

20 Aralık 2017 Çarşamba

VAH İSTANBUL'UM...


Tarihi ve doğal güzelliğiyle dünyanın önemli kentleri arasında yer alan İstanbul, bir yandan aldığı yoğun göç, bir yandan da yoğun inşaat faaliyetleri nedeniyle adeta "Vah İstanbul" dedirtiyor. (Fotoğraflar: Süleyman Boyoğlu)

5 Aralık 2017 Salı

ÖZGÜRLÜĞÜ ARAYAN KADIN...

                                              (Fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)
Bugün İstiklâl Caddesi’nde
O’nu gördüm
Biraz tereddütten sonra
Ardına düştüm
Yanına sokulmakta zorlandım;
Merhaba! Beni tanıdın mı, dedim
Siyah gözlüklerini saçına toka yaptı;
‘Hayır, tanımadım!’ dedi gülümseyerek…
Cesaretlendim;
Burada ne arıyorsun, dedim
‘Hiçççç,  dolaşıyorum’ dedi
Bir müddet ‘Duran Adam’ olduk
Halinden umursamaz ve umarsızdı
Ama hâlâ güzeldi
Mavi gözlerine, sarı saçlarına
Dalıp gittim…
Bana; ‘Sen ne yapıyorsun?’ dedi
Beklemediğim bir soruyla ayıldım;
Hiçççç, ben de dolaşıyordum, dedim
Çocuklarını sordum;
‘Hangi kocamdan olanları’, dedi
Şaşırdım…
‘Kaç evlilik yaptı ki!’ diye düşünürken devam etti;
‘Çok evlilik yaptım!’
Yanıt veremedim; dilim tutulmuştu
‘Sonuncusundan da ayrıldım; artık özgürüm’ dedi
İyice sokuldum
Sarılmak istedim.
Çok özlemiştim…
Tam 34 yıl olmuştu görmeyeli
Yürümeye başladık
Hem yürüyor hem konuşuyorduk
İstiklâl Caddesi’nde ne arıyordun, dedim
‘Özgürlüğü arıyordum’ dedi
Caddenin kalabalığını umursamadan
Yanaklarından öptüm
Tünel’e daha varmamıştık
Büyük bir binanın önündeki kara kalabalık
Beni ürküttü!
Bütün gözler üzerimizdeydi
Üstümüze yürüyeceklerini sandım
Daha sıkı sarıldım
Bir kez daha kaybetmek istemiyordum
Başım omzundayken fark ettim
Sırtı kalçasına kadar tül ile örtülüydü
Yüzü de bir mâh (ay) gibiydi
Kendinden emin, onları umursamaz tavrı
Siyah cübbeli,  çember sakallıların pis bakışlarını
Daha da üstümüze çekmeye yetiyordu
Ben ise onun kadar cesaretli değildim;
Karınlık bakışlarından korktum.
Bu karanlık bakışları nerede olsa tanırım;
Çorum’da, Maraş’ta, Sivas’ta bilirim
Titrek sesle;
Korkmuyor musun, dedim
Alaylı bir tebessümle;
‘Kimlerden? Bunlardan mı?’ dedi
Kendimden utandım
Meydan okuyan sözlerinden cesaretlendim…
Devam etti;
‘Her Cumartesi Galatasaray Lisesi önündeyim’
Kendimi saflığa vurdum;
Sevgilini mi bekliyorsun, dedim.
Birden hiddetlendi;
‘Beni ne zannediyorsun!’ dedi
Kızma, seni anlamaya çalışıyorum, dedim
‘Hâlâ anlamadın mı? Ben de bir Ana’yım’ dedi
Göğüs kafesi inip kalkıyor, burnundan soluyordu;
‘Bu güruh beni oradaki eylemlerden çok iyi tanır’
Kollarımın arasından tam sıyrılacaktı ki
Daha sıkı sarıldım; defalarca özür diledim…
Kara kalabalık epeyce çoğaldı

Arkalarında coplu destek vardı
Korkum iyice arttı…
O’nun hâlâ umurunda bile değildi
Önlerinden çabuk geçelim dedim
‘Sen böyle değildin, çok korkak olmuşsun!’ dedi
Biraz öyle oldum, dedim
Sinirlendi… Kaşlarını çattı;
‘Biraz değil, tam bir korkaksın!’ diye gürledi
Görmüyor musun bakışlarını, dedim
 ‘Merak etme bunların üstesinden de yine biz kadınlar geleceğiz’ dedi
Nasıl olacak, dedim
‘Soyum Traklar’a dayanır, sevişmesini de biliriz, savaşmasını da’ dedi
Söyleyecek bir şey bulamadım…
Bir zamanlar keyifle yürüdüğü
Çok sevdiği İstiklâl Caddesi’nden Tünel’e
Oradan Karaköy vapur iskelesine indik
Kadıköy vapuru yanaşıyordu
İskelede gözlerimiz kapalı
Tam vedalaşıyorduk ki!
Vapur iskeleye çarptı…
Çırpınarak uyandım
Kan ter içinde kalmıştım
Gördüğüm bir rüyaydı
Tansiyon aleti başucumdaydı
Ölçtüm; yükseği 19, küçüğü 10,9
29’a bile çıksa, artık umurumda değildi
Özgürlüğü arayan kadını rüyada da olsa
Bir kez daha gördüm ya!
Süleyman Boyoğlu (9 Kasım  2017)

30 Eylül 2017 Cumartesi

BİZİM KADINLARIMIZ...

Şirince'de bankta oturan bu kadın acaba ne düşünüyor? Belki hayatta olmayan eşini! Belki göçüp giden akranlarını! Belki akşam önüne konulacak bir tas çorbayı! Belki uzaklarda olan çocuklarını! Belki azan romatizma ya da kireçlenme sızılarının ne zaman son bulacağını! Belki yoldan gelip geçeni seyrediyor! Belki zaman öldürüyor! Belki de yürümekte zorlandığı için birazdan gelip kendisini alıp evine götürecek bir yakınını bekliyor! Kim bilir?      
(Yazı ve Fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)

26 Eylül 2017 Salı

DATÇA'DA BİR ERZİNCANLI; "MEŞHUR KÖFTECİ SAMİ USTA"

                         
        Doğasına, havasına, en çok da eski yerleşim yerine hayran olduğum Datça’ya bu yıl eşim ve büyük kızımla gittim. Bir hafta sonra da Kaş’tan gelen arkadaşım ve eşiyle buluştuk. Bir de İstanbul’u şimdilik terk edip buraya yerleşen gazeteci arkadaşımla…
       Daha önceki gitmelerimle kıyaslarsam, bu yıl Datça’yı inşaat yoğunluğu baskısı altında ve biraz bakımsız buldum; özellikle “Halk Plajı” bölgesini… Başta Kargı koyu olmak üzere tüm sahiller, büyük oteller, moteller ve küçük işletmecilerin şezlong ve şemsiyeleriyle kapatılmaları dikkatimi çekti. Oysa benim bildiğim bütün sahiller, koylar halka açık olması lazımdı! Ha kiralanıyorsa, belediyelere bir gelir sağlanıyorsa bir şey diyemem… Bu yerlerde bir şezlong üzerine uzanmak, bir şemsiye altında güneşten korunmak ücrete tabii… Şöyle ki; bazı yerlerde 15 liralık bir şeyler yiyip içersen şezlong ve şemsiye ücretsiz. Yok, eğer bunları yapmazsan 15 lira ödemek zorundasın. Bir de koya aracınla giriş yapacaksan o da ücrete tabi. Bu ücret 5 lira gibi önemsiz bir rakam görünse de buraya yüzlerce aracın giriş-çıkış yaptığını dikkate alırsanız, önemli bir para ediyor. Bunu yazmamın sebebi ise bu koyların çöpünü her sabah Datça belediyesinin toplaması, yani hizmeti belediyenin sunması, ama parayı bir şirketin makbuz karşılığı tahsil etmesi dikkatimi çekti.
        Bu arada, güzel ve bakir bir koy olan Kargı koyunda da inşaat çalışması başlamış. Dileğim şimdilik sahilde bir tane sur görünümlü ve izinli olduğu belirtilen inşaatın devamının olmaması…   
        Buraya kadar yazdıklarım bir tespit ve küçük bir eleştiri kabul edilsin. Şimdi asıl yazmak istediğim bir konuyu ele alacağım. İstanbul’da bir insan düşünün başarılı, yetenekli, ülke ekonomisine katkı sunuyor, ama sağlığı buna izin vermiyor. Siz olsanız ne yapardınız? Bazılarının yaptığı gibi “Sağlığım daha önemli. Dünyaya bir daha mı geleceğim” deyip her şeyden elinizi eteğinizi çeker, bir köşeye mi çekilirdiniz? Yoksa bu topluma her ne olursa olsun hizmet etmeye devam mı ederdiniz?
        İşte ikinci şıkkı tercih eden “Meşhur Köfteci” Sami Usta (Ökmen), altı stent takılı olmasına rağmen, çalışmadan ve hizmet etmeden vaz geçmeyip uzun yıllar köftecilik yaptığı İstanbul, Erzincan’dan sonra ver elini Datça diyenlerden…
        Bir akşam Datça sokaklarını dolaşırken gazeteci arkadaşımı Sami Usta’nın dükkânının önünde köfte yerken buldum. Arkadaşım masasına buyur etti; ama karnımız tok olduğu için yemek davetini kabul edemedik. Arkadaşım buranın köftesinin çok nefis olduğunu ve İstanbul-Karaköy’den gelip burada dükkân açtığını söyledi.
       İki gün sonra Kaş’tan gelen ama İstanbul’dan çocukluk arkadaşım ve eşlerimizle Sami Usta’nın yerine köfte yemek için vardığımızda oturacak bir masa bulamadık. Bir süre sokakta vitrinlere bakarak oyalandık. Dükkânın karşısında yol kenarına konulan “Açsanız ve paranız yoksa çekinmeyin, olduğunda yolunuz düşerse ödersiniz. Olmasa da HELAL Olsun”: İnsanlık öldü deseler de bizim hâlâ umudumuz var… Meşhur Köfteci Sami Usta 1964” tabela dikkatimi çekti. Daha doğrusu bir bayanın bu tabelanın fotoğrafını çekmesi beni bu tabelaya yönlendirdi. İster reklam amaçlı, isterse gerçek olsun böyle bir yazı beni duygulandırdı. Bu adamla tanışmıyordum, ama tabelasında yazdığı gibi içimden ben de “Helal olsun” hâlâ ülkemde böyle insanlar da var dedirtti.    
           Şimdiye kadar ne facebook’da ne de yazılarımda yemek yeme, içki içme fotoğrafları yayınladığımı hatırlamıyorum. Köftesi de söylendiği gibi çok lezzetli ve nefisse bir röportaj yapmayı düşündüğümü eşime ve arkadaşıma söyledim. Köfteleri bolca ve enfesti. Ücreti de çok uygundu. Lavabo dönüşü köfteleri pişiren gence “ellerine sağlık” dedim, masama döndüm. Yalnız kasada cüsseli, orta yaşlı bir adamın para tahsilâtı yaptığı dikkatimi çekmişti, ama Sami Usta’nın o olabileceğini sanmamıştım.
       Masada ısmarlanan çaylarımızı yudumlarken kasadaki cüsseli adam yanımıza geldi. Halimizi hatırımızı sordu. Meşhur Köfteci Sami Usta olduğunu öğrendik; köftesini çok beğendiğimizi, “bol kepçe ve uygun fiyat aldığını” söyledik. Konuşkan ve sıcak bir insandı. Tabelaya yazdığı yazının içeriğini de çok beğendiğimi ve kendisiyle Datça’dan ayrılmadan bir röportaj yapmak istediğimi söyledim. Memnuniyetle kabul etti.
       Ertesi günler yemeğimizi yine Datça’nın meşhur lokantacılarından “İrem Lokantası” ile “Betül’ün Mutfağı”nda yedik. Son yemek finalimizi Sami Usta’nın dükkânında yapmaya karar verdik.  Hem de uygunsa yemek sonrası röportaj yapacaktım. Sami Usta’nın dükkânının bulunduğu Balçıkhisar Sokak ışıl ışıl ve hareketli bir sokaktı. Yine zar zor dükkânın önünden biraz uzak bir yerde boş bir masa bulduk. Bu kez Sami Usta ortalıkta gözükmüyordu. Zira yoğunluktan dolayı ızgara başındaydı. Yoğunluğun azalmasını bekledim. Bir müddet sonra elinde tabak kavunla Sami Usta yanımızda bitti. “Yarın Datça’dan ayrılacağım, eğer müsaitsen bu akşam röportaj yapmak istiyorum” dedim. “Tabi memnuniyetle” dedi.  

                                  NEFİS KÖFTENİN TARİFİ
                           Sami Usta, meşhur köftenin tarifini açıklıyor!
         Para tahsilâtı yaptığı masasının arkasındaki koltuğa geçti oturdu, koltuğun hakkını verdi. Koltuğu tam doldurdu. Ben de önündeki sandalyeye, başladık sohbete…
       - Sami Usta baba mesleği mi köftecilik?
       - “Baba mesleği… Babam (Selahattin) köfteciliğe 1959 yılında Sirkeci’de el arabasıyla başlıyor. Sonra 1964’te Karaköy’e geliyor. Mumhane Caddesi’ne. Onun ustası da Kosovalı Arnavut Hasan Usta”. 
       - Sen bu işi babanın yanında mı öğrendin?
       - “Evet… Babamın yanında öğrendim. Bu işe önce bulaşıkçılık ile başladım”.
       - Sonra?
       - “Babam 1980 yılında işi bıraktı. Bayrağı ben devraldım”.
       - Her gün aynı tadı nasıl tutturuyorsunuz?
       - “1964’ten beri aynı tat. Bu yaptığımız köftenin tarifini bir ben bilirim, bir de babam. Hiç bozmadım. Porsiyonlarımız iyi. İkram olarak helva veririz. Bizim dükkâna gelen bir daha geliyor ve mutlaka arkadaşını da gönderiyor”.
       - Aslen nerelisin?
       - “Erzincan. 1962 Erzincan doğumluyum. Bir ara burada da köfteci dükkân açtım. O zamanki Erzincan Valisi Recep Yazıcıoğlu benim ustalık belgemi imzalamıştır. O da benim köftelerimi çok beğenirdi”.
       - Peki Datça nereden aklınıza geldi?
       - “Datça’ya her sene tatil için geliyordum. Çok seviyordum Datça’yı. Sağlık sorunu yaşayınca 2012’de Karaköy’ü bırakıp, buraya yerleşmeye karar verdim. Şu an altı adet stent takılı, ama umursamıyorum…”
      - Burada bazı yemek dükkânların kapandığını gördüm.
      - “Datça’ya dışarıdan gelip burada tutturan ilk usta benim. Başka da yok. Bu da benim köftemin kalitesinden ve müşterilerle olan diyalogumdan kaynaklanıyor her halde…”
      - Dışarıda dükkânın karşısındaki tabeladaki yazı dikkatimi çekti. Biraz açar mısın?
      - “Askıda yemek veriyoruz. Bu yaz 40’ın üzerinde insana ücretsiz yemek verdik. Yiyene gerçek ihtiyaç sahibimi değil mi sormuyoruz. Müşteri de askıda yemek parası bırakıyor. Müşterinin parasını şu gördüğün kutuya koyuyoruz. Bazısı 50 lira bazısı 60 lira para bize bırakıyor.”
     - Müşterilerin arasında ünlüler var mı?
    - “Türkücü Aysun Gültekin çok iyi müşterimdir. Kubat ölür köfteme. İşadamı Cem Boyner köftemi sever.”
       Sami Usta ile sohbeti tamamlayıp kalkarken:
    - “Sanatçı Ali Sürmeli de Bursa’dan arkadaşımdır. Bursa’da çocukken bir ara beraber simit, açma sattık” diye de ekledi.
     İçten, samimi ve söylenmesi gerekeni hiç çekinmeden söyleyen Sami Usta’ya veda ederken, eşim "Sami Usta köftenizin tarifini bize verir misin?" dedi. Sami Usta, "Tabi memnuniyetle, bir dakika bekleyin" diyerek dükkânının lavaboya yakın bir yerinden çerçeve içerisinde bir yazıyla döndü geldi. "İşte tarifi burada yazılı" diyerek çerçeve içindeki yazıyı okumaya başladı. 
    Aynı zamanda esprili bir insan olan Sami Usta'ya biz de sağlıklı bir ömür ve sevenlerine daha nice yıllar hizmet etmesini diliyoruz. Ha unutuyordum, Sami Usta'nın koyu da bir Beşiktaşlı olduğunu belirtmeliyim...
(Yazı ve fotoğraflar: Süleyman Boyoğlu)

2 Eylül 2017 Cumartesi

İSTANBUL'DA BAYRAMIN BİRİNCİ GÜNÜ..













İstanbul'da bayramın birinci günü sokaktaydım. Büyükler ilk günü sabahın erken saatinde kurban kesimi ile uğraştığı için sokaklar tenhaydı. Belediyelerin belirlediği kurban kesim alanlarında ve yerlerinde ise yine bildik sahneler yaşanıyordu. Sokakta görmeye alıştığımız elinde torba ya da poşetli bizim çocuklar da ortalıkta pek yoktu. Ama savaştan kaçıp ülkemize sığınan Suriyeli çocukların bayramı daha bir coşkuyla kutladıklarını (!) gördüm. Ellerinde şekerlerini dolduracak torbaları yoktu, ancak memleketlerinde ya da televizyon kanallarında gördükleri silahlı çatışmaların benzerini, sokak aralarında oyuncak tabancalarıyla birbirlerine uygulamaya çalıştıklarına şahit oldum. Ortaköy'e gittiğimde her zamanki kalabalık yoktu; meydan turistlere kalmıştı. 
(Yazı ve Fotoğraflar: Süleyman Boyoğlu)  

26 Ağustos 2017 Cumartesi

BİZİM İNSANLARIMIZ...

                                             (Fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)

BÜLENT ULUER TOPRAĞA VERİLDİ...






          İstanbul'da yaşamını yitiren "78 Kuşağı" öğrenci liderlerinden Bülent Uluer (65), 24 Ağustos Cuma günü Şehitlik Cami'inde kılınan cenaze namazı sonrası Karacaahmet Mezarlığı'nda toprağa verildi. 
        Tabutu Dev-Genç bayrağına sarılı Bülent Uluer'in cenaze törenine bazı CHP, HDP milletvekilleri, CHP İstanbul İl Başkanı Cemal Canpolat, HTKP Genel Başkanı Erkan Baş, HDP Eş Genel Başkanı Serpil Kemalbaş, ÖDP Genel Başkanı Alper Taş, HDP Milletvekili ve "68 kuşağı"ndan Ertuğrul Kürkçü, Bozkurt Nuhoğlu ile çok sayıda 68'li 78'li katıldı.
        Arkadaşları, tabutunu omuzlarına aldıkları Bülent Uluer'i alkış, slogan ve "Dev-Genç Marşı"yla uğurladı. Aile adına taziyeleri ilk eşi Nihal Uluer, ikinci eşi Belma Uluer ile kızları Ayşe Uluer ve Şerin Karacaoğlu kabul etti.
         (Fotoğraflar: Süleyman Boyoğlu)

23 Ağustos 2017 Çarşamba

ÖLÜME MEYDAN OKUYANLAR...

                                           (Fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)

GEÇMİŞE ÖZLEM!

        Hepimiz geçmişe özlemimizi kimi zaman sözle kimi zaman da yazı ile açığa vururuz. Bazılarımız evlerimizin, bazılarımız iş yerlerimizin duvarlarına gençlik yıllarına ait boy boy fotoğrafları asar, "vay be ben ne imişim" der gibi herkesin görmesini sağlarız. 
       Bir de son yıllarda sosyal medyada (facebook-twiter) sık sık profil fotoğraflarımızı değiştirir olduk. Bizler teknolojinin bütün nimetlerinden faydalanırken, Taksim’in göbeğindeki bu boyacı amca durur mu? Boyacı amcanın belki bir sosyal medya hesabı yok, ama gençlik fotoğrafını milyonların görebileceği şekilde boya sandığının bir yanına monte ederek, “Bakın ben de bir zamanlar ne idim!” mesajını veriyor…
(Yazı ve Fotoğraflar: Süleyman Boyoğlu) 

24 Temmuz 2017 Pazartesi

HARMAN YERİ...

                                       Bir köy, bir harman ve bir harman makinesi...
                                       (Fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)

BİZİM KADINLARIMIZ...

                                    Kadınlar...
                                    Çilekeş
                                    Yorgun
                                    Yoksul
                                    Çalışkan
                                    Ayağı lastikli
                                    Eli değnekli
                                    Ama yarınlardan umutlu
                                    Ayaklarının altına toprak olası
                                    Bizim kadınlarımız...
                                   (Yazı ve fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)
                                 

18 Temmuz 2017 Salı

BİZİM İNSANLARIMIZ...

                                       (Fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)

15 Temmuz 2017 Cumartesi

GELİBOLU FOTOĞRAFLARI...
















                                     (Fotoğraflar: Süleyman Boyoğlu)