"AK MELEKLER" SELAM DURUN...

                                                           

                                                     Azimet Çankaya

  

                            Ak meleğim göç eylemiş yurdundan

                             Havalanmış minnet etsem iner mi?

                             Can çıkmazsa o kurtulmaz bu demden

                             Alev almış ateş dağı söner mi?

                             Dertli olanlara elbet zar gelir

                             Geniş dünya tek başına dar gelir

                             Ellere yaz bahar bana kış gelir

                             Ben yanarım eller beni kınar mı?

                             Metin’iyem daha giymem alları

                             Viran olsun Çamşıhı’nın elleri

                             Sele verem dağı taşı çölleri

                             Aklı olan bu dünyaya kanar mı?

            Ah bu türküler… 

Bedri Rahmi Eyüboğlu diyor ya; “Ne zaman bir köy türküsü duysam şairliğimden utanırım”… Eyüboğlu sanki Sivas-Çamşıhlı Âşık Ali Metin’i işaret ediyor. Ne diyor Âşık Ali Metin:

                             Metin’iyim daha giymem alları

                              Viran olsun Çamşıhı’nın elleri

                              Sele verem dağı taşı çölleri

                              Aklı olan bu dünyaya kanar mı?

          İşte ne yazık ki aklımız duygularımıza hakim olamıyor, hep bu dünyanın yalanına dolanına kanıyor. Ölmeyecekmişiz, dünya durdukça yaşayacakmışız gibi kalp kırıyor, insan üzüyoruz. Ozan Ali Metin, yukarıdaki sözleriyle bu dünyada istediğini yapamadığından-alamadığından yakınıyor, doğduğu memlekete sitem ediyor; dağını, taşını, toprağını sele veriyor…

         Değerli büyüğümüz-akrabamız-canımız Azimet Çankaya da doğduğu toprak olan Refahiye’yi sele verip gitti. Dost meclislerinde, özel günlerde hep Âşık Ali Metin’in bu türküsünü söyler ve son kıtanın bir mısrasını “Viran olsun Refahiye elleri” diye değiştirirdi. Uzun yıllar çektiği şeker hastalığı, buna bağlı olarak gelişen böbrek yetmezliği ve haftada iki-üç gün diyaliz makinesine bağlılığı sanırım bu türkü vasıtasıyla biraz olsun azalıyor, rahatlatıyordu.

         Aslında Çankaya’nın ki de Âşık Ali Metin gibi doğduğu topraklara bir sitemdi, yakınmaydı. Yani; “Ey Erzincan! Ey Refahiye! Eğer benim karnımı doyursaydın, ne işim vardı gurbet ellerde” demek istiyordu. Şayet gurbetlik olmasaydı Çankaya, belki daha uzun yaşayacak, bu hastalıkların hiç birisiyle boğuşmayacaktı.    

         İstanbul-Kartal’da 12 Ocak Pazar günü Hak’ka yürüyen, 1980 öncesi DİSK-Maden-İş Sendikası’nın örgütlü olduğu Rabak Kablo Fabrikası’nda “İş Yeri Temsilciliği”ni yapan aydın insan Azimet Çankaya büyüğümüz, hani sevdiklerimize sitem ettiğimiz gibi, o da şimdi sitem ettiği Refahiye yolunda. Çankaya 14 Ocak Salı günü doğdu Pusans Köyü’nde kara toprakla buluşacak.

        Bedri Rahmi Eyüboğlu; “Bana bir bardak su’ dercesine/Bir türkü söylemeden gidersem yanarım” diyor ya, sen yanmadan gidiyorsun Azimet Çankaya, zira sen türkünü söyledin, yakacaklarını yaktın, sele vereceklerini verdin…

        Yıldızlar yoldaşın, kara toprakla buluşman huzurlu olsun Can Çankaya…

(Yazı ve Fotoğraf: Süleyman Boyoğlu)